امروز فقط دلم می خواد بنویسم

حالا واسه کی و به چه دلیلی بماند

دلم میخواد دست یه تیکه ابر رو تو آسمون برهوت خدایی که اون بالا نشسته و راست چسبیده بیخ گوش من یکی رو بگیرم و اونقدر آسمون کبودشو دور سرش بگردونم که یادش بیاد چیزهایی که از روی حماقت درست شده باشن احمق میشن و هی از این که من هستم پشیمون بشه.

آخه مگه یه آدم چقدر میتونه توان داشته باشه که این همه بار امانت رو که بانک مرکزی هم تو صندوق اماناتش نمیتوجا بده رو تو دل کوچیک لامصبش جا بده و جیکش هم در نیاد که خدایی ناکرده کفر نعمت نعمتت را به باد می دهد و تو می مانی با همیانی از عقده های پفیوز....

همیشه ی خدا همینطور بوده. فرصت یه دل سیر گریه کردن و گلایه کردن و به آدما ندادن تا قلبشون یه شبی از کار بیوفته و پدرشون در بیاد.

بابا به خدا دل آدما مثل شیشیه ی ماشین نیست که اگه کثیف شد با یه اشاره ی برف پاککن بشه ازش خلاص شد. چرا هی دل چرکین بکنیم همدیگه رو و هی با پاک کنهای چرکین شده دوران کودکیمون رو این خط خطی ها زور بزنیم نه نمیشه به جان خدای خودم نمیشه که از دست این خطوطی که به جون و دلم انداختین خلاص بشین پس بیهوده هی دست به دلم نذارین.