(1)
خمپاره ، انفجار ، فرزند
زبانه می کشد آتش
در گودی چشمانش
گُل می دهد ترکش
در جانش
طغیان می کند
فریاد می زند
به کوچه پناه می برد
خمپاره ها را در کوچه کاشته اند
سنگر را
و آذین کوچه کرده اند گلوله را
موشک را
خاکریز خونریز را
کوچه برایش آشناست
کوچه شهید دلبندش
دردی سربی در مغزش زبانه می کشد می دمد
گُل می دهد کوچه
ترکش ، خمپاره ...
(2)
هر روز
زخمهایش را آبیاری می کند
درد
بزرگ می شوند و بزرگتر
پدرِ دردهایش می شوند
زخمها
گُل می دهد، هر شب ،ترکشی در مغزش
و فریاد می زند
_فریادی سرد_
با تمام وجودش
با تمام جبهه ، سنگر ، خمپاره
درباره خودم
لوگوی وبلاگ
منوی اصلی
صفحه نخست
پست الکترونیک
صفحه ی مشخصات
خانگی سازی
ذخیره کردن صفحه
اضافه به علاقه مندیها
فهرست موضوعی یادداشت ها
شاملو[2] . شعر[2] . اشعار[2] . نقد[2] . نوروز[2] . ایرانزادم . داستان کوتاه . شعر دیگران . فریدون مشیری . گذشتگان . مشیری . اتاقکی در تاریکی .
نوشته های پیشین
اسفند 1388
شهریور 1388 مرداد 1388 اردیبهشت 1388 فروردین 1388 اسفند 1387 مرداد 1387 تیر 1387 خرداد 1387 اردیبهشت 1387 خرداد 89 فروردین 89 مرداد 89 شهریور 89 مهر 89 بهمن 89 اردیبهشت 90 مرداد 90 بهمن 90 اسفند 90 خرداد 91 لوگوی دوستان
لینک دوستان
صفحات اختصاصی
آمار وبلاگ
بازدید امروز :21
بازدید دیروز :7 مجموع بازدیدها : 81743 خبر نامه
جستجو در وبلاگ
|