تقدیم به دوستانم که نفس گرمشان بهار را برایم زنده می دارد

باغ لخت و بی طراوت

شعر می خواند

برای دشت

با نفس خمیازه های چشمه ای آنسوترک جوشان

قارقاری تار و سرماخورده تر از شانه های کلبه ی خاموش

جمع خواب آلوده همراه ما را

                                    جار می زد

جیرجیرک

            خواب خوش می دید

باغ در امن و امان بوده است

            دیشب

کاینچنین

صوت بلبل ساقه های خسته را

-نقل دورا قصه هایی از بهاران-

شوق می بخشد

سبزه با ساز سحر

            در سماع سایه سبز بهار نو

دست می گیرد

نرم نرمک می درخشد در تمام باغ.

شانه ی «کولا» ی بر پا مانده از پارینه سال

چون پسرمرده پدرهای حوالی گرین

کز

با نگاهی خسته و بسته

سقف او ویران

همچون

سربندی آشفته

گل خورده ، غم آوار

بر سر زن های تاریخانه دلفان

باغ را انگار

            شوق برپا کردنش

تا بهاران زنده می دارد.

20/12/88