عشق است که از تو رنگ و بو می گیرد        بغض است که خنده از گلو می گیرد

در نگاه اول انگار تعالی عشق از ابهت معشوق است یه به قولی مظروف است به ظرف بها می بخشد . اما در مصرع دوم «می گیرد» معنایی تازه می گیرد . معنایی سلبی . و چه زیبا حذف می شود «را» که نه تنها به معنا لطمه ای نمی زند که مهربانی آن را دو چندان می کند . و مخاطب را از هر آنچه در ذهن پرورانده است مایوس کرده و مجبور به مرور دوباره مصرع اول می کند که این همان یاس مورد نظر شاعر می تواند باشد . البته نمی شود به این کار رنگ خودآگاه زد . بلکه هجوم ناخودآگاه شاعر است که هر چه شاعر پخته تر سخن بگوید نشان از ناخودآگاهی عظیم تر دارد .

افــسوس مـیان خـاطــراتم شـــعرم              مـی مـیـرد و در پـیلـه فـرو می گیرد

یاس مورد نظر ساعر در این بیت نیز به ذهن مخاطب تزریق می شود با کلماتی چون (افسوس – می میرد – پیله – فرو می گیرد) و در پیله فرو گرفتن ذهن را بیشتر درگیر میکند و این زیباست .

ایـــن بـار تـفـاْلم غلط شـد  دیــدم                 تقــدیـر  از  انـــدوه  وضــو  می گیـرد

تفالی که هر بار درسا از آب در می آمده اینبار غلط می شود و این با فضای یاس آور حاکم بر شعر که خیلی بیشتر از یک بار افتادن از درخت آرزوهاست ، همراهی نمی کند . ولی مصرع دوم زیبایی دوچندانی دارد و آنهم به واسطه آمیختن امری ذهنی چون «اندوه» با فعلی جسمی چون «وضو» .

اجـــبار تـفــرد پــر پــروازم  بـسـت             راه مــن از اجــبـار تــو ســو می گیرد

تصنع واژگانی چون «تفرد» و« سو می گیرد » کمرگاه این شعر را  فرو ریخته است و این بیت را به حد بیتی کوششی تنزل بخشیده است و حیف از این شعر . و البته به واسطه تغزلی بودن شعر می توان از خیر این بیت گذشت و جسارت این نقاد را هم به حساب گزافه گویی گذاشت یا  ....

بــی تـابـم و از خویش گریزانم چون           دل دیــر به ایــن فـاصـله خو می گیرد

سیر صعودی را می توان در این بیت شاهد بود .

یـک جرعـه رفیـق بــودی و حـالا دل           از ســاقـی دوریــت سـبـــو می گیرد

و باید به شاعر به خاطر بازیابی شعرش احسنت گفت که چه زیبا و با تصویری دو چندان دل نشین تر از آنچه پیش تر گفته بود ، حال و هوای شعر را به یاد مخاطب خود می آورد و این یعنی حیات دوباره . «از ساقی دوریت سبو می گیرد » .

                 وقـتـی که هـوا از نفست پر گشته                  تا هست دلم از همـه رو می گیرد

زیبایی این بیت هم که دست کمی از ابیات پیشین ندارد به واسطه ی تیزی «پر گشته» خراشیده شده و می شود شاعر را به این نکته فراخواند که جلایش بده تا برازنده قامت رشید شعرتان باشد .