نمی توانم نانوشته بگذارم بغضی را که مجال کلام را از سینه گرفته است . بغضی که هر لحظه محکم تر از بار پیشین بر سینه می کوبد . این بار مرغی از قفس خاکی پرگرفت که میخواستیمش تا باشد . تا بماند و سیمرغ آمالمان را در چهره اش می توانستیم دیدن . و افسوس که ناستوده ماند .  ستایشی که در خور او باشد در میانه نیامد . استاد مسلم سنتور ، او که با الحان دل انگیز سازش ، قرار از دل بیقرار به غارت می برد و آرامشی وصف ناپذیر بر دل حاکم می کرد ،آنگاه که با گامهای بلندش بلندیهای احساس را فتح می نمود ، رهایمان کرد به امید خدا و دل دردآشنایمان را ماتم زده کرد .

او رفت اما زرنهاده های گرانبهایش در اذهان و ترانه هایمان جاری ست .

«می توان کاسه ی این تار شکست

می توان رشته ی آن چنگ گسست

می توان فرمان داد :

«هان ای طبل گران !

زین پس

خاموش بمان»

به چکاوک اما

نتوان گفت نخوان .»