ای دوست شکر بهتر یا آنکه شکر سازد؟

این مصرع را بارها و بارها از زبان هم شنیده ایم و گاهی آنچنان در دهان بعضی ها پر طمطراق چرخیده که انگار واقعاً«آنکه شکر سازد» اما به نظر من اینطوریها هم نیست .

نمی شود که هی آنچه را که می گویند (خیلی ببخشید) نشخوار کنیم و به به و چه چه پشت سر هم بیرون بدهیم . آیا می شود با دستان پینه بسته ی  یک «شکر ساز !!!» چایتان راشیرین کنید ؟ آیا می شود شیرینی شکر را در سیمای او حس کرد؟ مسلم است که نه! حالال شاید یکی بیاید و بگوید آقا شما درجه ی عرفانتان کم است یا نمی دانم گروه خونتان به این حرفها نمی خورد . نه بابا بحث خیلی راحت تر از اینهاست است .

بله بین شکرساز ها می شود شکر ساز برتر را برگزید و یا بین شکر ها آنرا که اعلاتر است ولی تجانسی بین شکر و شکر ساز نمی بینم که شیرینی شکر را به خاطر خالقش از یاد ببرم . ضمنا خود این شعر به نوعی در تناقض است با مفهوم خودش. اگر شیرینی شکر را حس نکرده باشیم به هیچ عنوان به ارزش آفریننده ی آن پی نمی بریم و البته که این هم دلیلی برای پائین آمدن ارزش شکر نیست چون همانگونه که گفتم متجانس نیستند . اگر کسی باشد که در عمرش حتی یک بار هم شکر را نچشیده باشد و درباره ی آن هم چیزی نشنیده باشد مسلما از این شعر لذت نخواهد برد و صد البته از مفهوم آن هم !