1

تقدیم به خواهرانی که برادری داشته اند!

درد ، کوه وار آوار می شود

برادر که می رود

خواهر می ماند

با برادی که خاطره است و اشک

و خراشی چند بر گونه هایش

یعنی برادر...

 2

ردی به کبودی زمستانی سرد به جا می ماند

از خاطر ماتم زده مشتی از گرد به جا می ماند

بگذار که بر پیکر این ایل بتازد این گرگ

یک ایل پر از خاطره ای خون پرورد به جا می ماند

الان که به روز کردم ، می ماند دیداری مجازی که تازه اش کردم.یک کد دیگر به مجموعه ی احساساتمان افزوده ایم تا مثلاً همگان بدانند که اینجا انسانیت نمرده است و دلها هنوز زنده اند. راستی چند رقم تا عاطفه ی کودکی مان فاصله داریم؟ آیا کسی سراغ بازیهای کودکانه اش را می گیرد؟ بازیهایی که پر بود از شیطنت های بچگانه و هیچ کدی هم نداشت جز مهر، صفا و دلهای به هم پیوسته.
دلهایی که با برآمدن آفتاب و در گرماگرم زندگی ، به طپش می افتادند و با غروب دوباره ی آفتابی که مادرانه می تابید، در بستر نازک خیالهای سبز خود فرو می رفتند و بهار را همیشه ی خدا به خواب می دیدند ، درست مانند پرنده هایی که هیچ گاه دستمان به آنها نمی رسید و از نغمه ها و آوازهایشان سرمست می شدیم و سیراب.

دلم می خواهد به خواب فرو روم و خستگی های پس از بازیهای کودکانه ام را به خواب ببینم و آنقدر لابلای لحظات کودکانه ام بگردم که هیچ وقت راه بزرگ شدن را پیدا نکنم و گم شوم در کوچه ای که به دریا ختم می شد... دریایی که هیچ وقت به شهر ما نیامد ولی صدایش را ، صدای پاروزدنهای قایقرانانش را در خاطرات کودکی ام می شنوم.

دیگر خسته ام

می خواهم بی هیچ ادعایی هیچ چیز را نخواهم و فقط به خواب هفت سالگی خودم فرو روم و بی هراس این همه سکوت فریاد بزنم و صدایم را تا سال 1390 هجری خورشیدی به گوش آجرها و سیمانها برسانم که :

ابن منم که هیچ وقت بزرگ نخواهم شد ؟!