پيشرفت و حرکت به سوي ظرافت هنري مشخصه ي اين رباعيات در مقايسه با ديگر سروده هايتان است. ستاره را در رباعي نخست بدون پرانتز بياور و در پاورقي واژه ي «زيان» به«زبان» تغيير داده شود.

رباعي دوم به خاطر ايجاز و موسيقي غني و گوشنواز هنري تر و دلنشين تر از ديگر سروده هاست و البته ماندگاري آن در ذهن نيز بيشتر است.

رباعي سوم بي بهره از تصاوير زيبا است و فلسفه و عاطفه در آن چندان غني نيست که همچون سروده هاي خيام، بي نياز از ايماژهاي ناب باشد. بيت پاياني اين رباعي يادآور بيت حافظ است که طنزي ظريف در آن نهفته است:

مي کند حافظ دعايي بشنو آميني بگو

روزي ما باد لعل شکّر افشان شما

بدرود.