درود استاد.
سروده ي دوم بسيار زيباتر از سروده ي نخست است.
در شعر نخست:" در گودي چشمانش /گُل مي دهد ترکش/ در جانش
واج آرايي و نغمه حروف "ش" سروده را نرم و دلنشين نموده است و اين با درونه ي معنايي دردناک سروده تناسب چنداني ندارد. اگر "ش" از پايان واژگان "چشمانش و جانش" حذف شود هم معنا گستردگي مي يابد و هم ايراد تا حدودي مرتفع مي شود.
ديگر بار درود.
